Rozdział 1

czyli jak to Severus dowiedział się że ma córkę

Jedziemy z pierwszym rozdziałem. Mam nadzieję że nie jest za nudno i zbyt tandetnie. Jeśli chodzi o akcję Draco x Liby to musicie poczekać do następnego rozdziału, a jeśli chodzi o akcję Harry x Liby to dopiero po jej ślubie z Draco. Rozdział dość krótki, ale mam nadzieję że nie za krótki i nie wieje tandetą. Serdecznie zapraszam.

Melania Zabini

Było już dobrze po północy. Ciężkie letnie powietrze zastąpiło nieco chłodniejsze i bardziej rześkie panujące krótkimi lipcowymi nocami. Wszędzie było bardzo cicho i spokojnie, ale w jednym z domów przy Spinner’s End panowała bardzo nerwowa atmosfera. Mieszkający tam Seveus Snape nerwowo przechadzał się w kółko po pokoju. Wyglądał jakby na coś czekał. 

- To nie możliwe… Nie możliwe… - mamrotał pod nosem robiąc kolejną rundkę po pokoju. – Gdzie ten Lucjusz, do cholery?!

Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Ciemnowłosy mężczyzna aż podskoczył. Natychmiast podszedł do drzwi i otworzył je. Po drugiej stronie progu stał wysoki, szczupły mężczyzna o sięgających ramion blond włosach. Był bardzo zadbany, ale na jego twarzy widniały dość liczne zmarszczki. Wyglądał na człowieka, który sporo przeżył.

- Co się stało, Severusie, że mnie tu ściągnąłeś? Pisałeś że to pilne. Jakaś sytuacja awaryjna? – spytał zaniepokojony Lucjusz Malfoy.

- O tak… To jest sytuacja awaryjna.

Snape zaprowadził nic nie rozumiejącego Lucjusza przed drzwi od swojego gabinetu.

- Z resztą sam zobacz…. – powiedział ciężko Severus i otworzył przed Malfoyem drzwi.

Za wielkim biurkiem przy którym Severus często pracował siedziała teraz wysoka, zgrabna dziewczyna o jasnej, niemal porcelanowej cerze i kruczo-czarnych lokach. W zgrabnych palcach obracała ciemną różdżkę, której Lucjusz wcześniej nie widział. Pewnie należała do tej właśnie dziewczyny. Miała dość ostre rysy twarzy, a tęczówki w jej ogromnych oczach były tak czarne że nie dało się odróżnić gdzie zaczyna się źrenica. Długie nogi zakończone czarnymi baletkami oparte miała o blat biurka. Nic w jej stroju czy postawie nie wskazywało na to, że należy do rodziny arystokratów. Jej postawa, ubiór i ogólny wygląd zdawały się rzucać wyzwanie patrzącemu. Jednak mimo wszystko nawet Lucjusz musiał przyznać, że jest prześliczna. Dziewczyna spojrzała ona na mężczyzna i uśmiechnęła się pod nosem.

- Witam – powiedziała spokojnym, melodyjnym głosem, po czym skinęła lekko Lucjuszowi głową. Mężczyzna jako, że był dobrze wychowany odpowiedział tym samym.

- Severusie, kto to jest? – spytał wreszcie.

- To… To jest chyba moja córka. – odparł Severus z zająknięciem.

- Na Salazara… To ty masz córkę? – spytał w ciężkim szoku starszy mężczyzna.

- Najwyraźniej tak… - westchnął młodszy.

Lucjusz spojrzał na przyjaciela pytająco.

- Trzy godziny temu zapukała do moich drzwi i oznajmiła, że jestem jej ojcem.

- To… To w takim razie kto jest jej matką.

- Jej matka była… - Severus zawahał się. – moją znajomą.

Siedząca przy biurku dziewczyna wywróciła wymownie oczami.

- Była prostytutką – sprostowała córka Severusa.

Lucjusz omal nie zadławił się własną śliną. Zaczął kaszleć i się dusić. Dziewczyna uśmiechnęła się tylko pod nosem z rozbawieniem, na co ojciec rzucił jej ostrzegawcze spojrzenie. Nie poskutkowało. Dalej patrzyła na Malfoy’a uśmiechając się z kpiną. 
Lucjusz wreszcie przestał się krztusić. Spojrzał ponownie na dziewczynę i zmierzył wzrokiem od góry do dołu. Dziewczyna nie wydawała się w ogóle tym skrępowana.

- To by wyjaśniało jej osobliwą urodę – skwitował Malfoy. Dziewczyna uśmiechnęła się tylko mało skromnie.

- Lucjusz Malfoy – przedstawił się dziewczynie podając dłoń.

- Liby Snape – odparła z wdziękiem i dumą ściągając nogi z blatu. Lucjusz ucałował dłoń dziewczyny co chyba jej się spodobało, bo uśmiechnęła się do niego tym razem bez drwiny.

- Mogłabyś mi, Moja Droga powiedzieć co z twoją matką ? – spytał blondyn najwyraźniej przypominając sobie o manierach.

- Proszę się nie martwić. Nie żyje – odparła równie zdystansowanym i kulturalnym tonem. Lucjusz był mile zaskoczony, że córka Severus potrafi się być bardziej zdystansowana i obojętna niż większość kobiet z arystokratycznych rodzin. Cudowna cecha dla każdej żony śmierciożercy. Już wtedy w głowie zaczęła mu świtać pewna myśl.

- A reszta rodziny ?

- Wychowywałam się u babci, ale umarła rok temu, a reszta rodziny rozszarpała cały spadek nie zostawiając mi ani grosza. – odparła tak samo dumnym, chłodnym tonem. 
Mimo, że mówiła o tak strasznych przeżyciach głos nie zadrżał jej ani razu. Cały czas był tak samo spokojny i obojętny, a mina nie wyrażała zupełnie niczego. Prawie jakby mówiła o jutrzejszej pogodzie, a nie o śmierci bliskich.

- Innymi słowy twoją najbliższą rodziną jest Severus, a ty nie masz grosza przy duszy – podsumował Lucjusz. Lilby skinęła głową. Mężczyzna zamyślił się przez dłuższą chwilę przypatrując się dokładnie rysom twarzy Liby – Jak nazywała się twoja babcia ?

- Mirabella Wright.

- Z tych Wrightów? – spytał jakby niedowierzająca.

- No chyba tak.

- Twoja matka nie miała zdolności magicznych, tak?

- No… tak. – odparła zmieszana. Nie maiła pojęcia skąd Malfoy to wszystko wiedział.

- Na Salazara! Jesteś córką Arii Wright. Tej charłaczki. Córki Mirabeli i Maurycego.

Lucjusz wyglądał jakby dostał prezent pod choinkę. Natomiast ani Seveus, ani jego córka nie rozumieli o co chodzi.

- Severusie ty nawet nie wiesz z kim sypiałeś? – westchnął Lucjusz widząc ich zdziwione miny. – Dziadek Czarnego Pana miał siostrę. Nazywała się Anabel Graunt. Była paskudna, ale okropnie inteligenta. Wyszła za znanego ze swej urody Marcelego Wrighta i mieli razem syna – Maurycego. Ten natomiast ożenił się z piękną włoszką o imieniu Mirabella, ze znanej włoskiej rodziny czarodziejów. Przeprowadził się dla niej z Wielkiej Brytani do Toskanii. Mieli jedną, jedyną córkę – Arię.

Malfoy mówił tak szybko że Severus i Liby ledwo nadążali za jego słowami i całą masą imion.

- Jeszcze nie rozumiesz? Twoja córka jest spokrewniona z samym Czarnym Panem! – zawołał wreszcie Lucjusz. Zarówno Liby jak jej ojciec otworzyli szeroko usta ze zdziwienia.