Prolog

Tak, to ja - wielki Draco Malfoy, Śmierciożerca!

Ten, który z dnia na dzień, z godziny na godzinę, z minuty na minutę, z sekundy na sekundę staje się coraz bardziej samotny i zagubiony.

Umieram.

Powoli i w samotności.

To znacznie gorsze niż jakiekolwiek tortury świata…

Ból i cierpienie.

Jakby jakaś nieznana substancja wyżerała mi od środka wnętrzności, a ja nie jestem w stanie nic zrobić.

Samotność – tak to się nazywa.

Niby każdy jej doświadcza, ale tacy ludzie jak ja w szczególności.

To Ona.

Ona zmieniła moje postrzeganie świata.

Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem czułem jak serce chce mi wyskoczyć z piersi.

Nowość? Dla mnie na pewno.

Ale zaraz za tą pojawiła się następna z nowości.

Ona mnie nie chciała.

Nie chciała nawet spojrzeć na mnie w miarę przychylnie. Zamienić słowo.

Podczas gdy ja pragnąłem tego najbardziej na świecie.

Pragnąłem budzić się codziennie o świcie i widzieć jej potargane przez sen kruczo-czarne loki rozlane na mojej piersi.

Pragnąłem co wieczór całować ją na dobranoc.

Pragnąłem obudzony sennym koszmarem mieć ją przy sobie.

 Pragnąłem ją kochać do końca.

Pragnąłem żeby i ona kochała mnie.

Ona wolała Pottera.

W sumie sam bym na jej miejscu go wybrał zamiast siebie.

Cóż ja mogłem jej dać?

Nie potrafiłem zapewnić jej bezpieczeństwa jakie on potrafiłby jej dać.

Mogłem jej dać tylko swoją miłość, ale ona jej nie chciała.

Zdradzała mnie.

Nie raz, nie dwa. Cały czas. Nie tylko z Potterem, ale to chyba jego naprawdę kochała.

Cały czas wierzyła że ją stąd zabierze, że uwolni ją ode mnie, a ja błagałem wszystkie możliwe bóstwa żeby tego nie robił.

Mimo, że wiedziałem że ona mnie nie kocha.

Mimo, że wiedziałem że to mnie wyniszcza od środka to i tak dalej uparcie chciałem ją zatrzymać przy sobie.

Mimo wszystko.

Tak, to ja – wielki Draco Malfoy, Śmierciożerca!
Ten, który kochał nad życie Liby Snape.